Bu acayip, erotik ve dahi pornografik
isimli şehre gidebilmek için Braşov’dan ayrıldık. İki saatin az biraz aşan bir
yolculuğun ardından olabildiğince pejmürde, alabildiğince sefilane bir otobüs
terminalinde bitti yolculuğumuz. Yemyeşil, kesif ormanları yarıp geçen bol
virajlı dar yollardan sonra böyle bir yer olmamalıydı ama vardı işte.
Terminal ile şehir arasında epey bir
mesafe var. Şehir buradan görüldüğü kadarıyla bir tepenin üzerinde kalmakta ve
elde çantalarla ulaşmak ise imkansız olmasa da tamamıyla gereksiz.
Atladık bir taksiye. Taksi de
terminalden farksız bir görünümde; ama motor daha da beter olmalı. Yokuşu
çıkarken makinadan gelen iniltiler her an yolun kalanını yürüyerek
sürdüreceğimizi düşündürmedi değil.
Şehrin giriş kapısında bitti
yolculuğumuz. Eski kent kısmına araçlar giremiyormuş zaten. Gerçi sonradan
öğrendik ki Nasreddin Hoca Türbesi gibi bir şehir burası. Bu kısımda surlar var
ama arka tarafta herhangi bir sur yok ve yeni kent ile bütünleşiliyor bir anda.
Kalacağımız yer Casa Bunici, dört yüz
senelik bir Sakson evi. Öyle gözünüzde tarihi bir malikane hayal etmeyin. Altında
büyükçe bir deposu olan büyük bir ahşap ev. Her bir adımınızda “tak,tak,tak”
diye alt kattan sesler getiren, zorlukla ısınan bir ev. Hele kapıyı açar açmaz
duvara işlenmiş “örgü ören yaşlı büyükanne” imgesi size sessiz bir merhaba
derken ürkütmüyor değil. Gerçi şehrin meşhur hosteli de paranormal olayların
sıklıkla yaşandığı yerlerin başında gelmekte.
Sigişiora yada Macarların deyimi ile
Sigişvar şehri küçük bir yerleşim. Bizde Macarlar gibi teleffuz etmeyi tercih
etmişiz. Kim bilir bizden kaç kişi aynı esprileri yaptı yüzyıllar boyunca.Bu
kentin kalesi 12. yy da inşa edilmiş. O dönemde adı “castrum sex” imiş. (Seks
Kalesi değil ama; “Altı Kale” demekmiş.)
1298 ‘de Schespurch diye anılmış.
Sigişiora ismi ise 1431 ‘de baba Vlad döneminde ortaya çıkmış. Bizim Vlad’da
burada doğmuş ve dört yaşına kadar burada yaşamış.
Eşyaları atıp dışarı çıktık. Eski kent
kısmı küçük bir alana yayılıyor. Burada dostum Sinan Bali ‘ye denk geldik
rastlantı eseri. O rotasını Bükreş, Temeşvar olarak çizmiş ve buraya Sibiu ‘dan
günübirlik gelmişti. Pek fazla beraber takılamadıysakta karşılıklı olarak yemek
yeme imkanımız oldu.
Kale Türk saldırılarına karşı inşa
edilmiş. Her birini belirli bir meslek loncasının sahiplendiği dolayısıyla da
bakımını ve masraflarını üstlendiği on dört
savunma kulesi ve beş sağlam burç şehri epeyce korumuş olmalı. Bizimkiler
burayı aldı mı, saldırdı mı ne yaptı, bu konuda bir şey bulabilmiş değilim.
İlk durağımız Vlad ‘ın doğduğu ev.
Girişteki meydan ve saat kulesi arasındaki yolda yer alan sarı bir bina burası.
Şehrin en eski binasıymış ayrıca. Günümüzde Romanya standartlarına göre pahalı
sayılabilecek bir restorana dönüştürülmüş. Yemeklerin bir numarası yok. Fiyat
olarakta uçuk değil. Fakat yemek salonunun bir kat üzerinde gezegenin en kolpa
müzesi yer almakta. Şükürler olsun ki girişi çok az bir para idi.
Girdiğinizde görevli hemen arkanızdan
kapıyı kapatıyor. Kendini tekrarlayan dolayısıyla kısa sürede sıkıcı olmayı
başarabilen gotik bir müzik eşliğinde epeyce karanlık bir mekanda ilerliyorsunuz.
Vlad ‘ın doğduğu oda, yemeklerin yendiği oda derken asıl sürprizi tam çıkışa
ulaştığınızda görüyorsunuz. Saçma sapan bir tabut burada duruyor.
Buradan saat kulesine gittik. Burada
işkence müzesinin yanı sıra şehir müzesi de yer almakta ama içeri giriş imkanı
bulamadığımız için dışarıdan bakınmakla yetinip “Yukarı Kilise”ye doğru
yöneldik.
Yukarı Kilise ‘ye ulaşmak için
orijinali 1642 ‘de üçyüz basamaklı olarak yapılmış olan tahta koridordan
geçmeniz gerekiyor öncelikle. Kiliseye ve hemen yanında yer alan okula giden
çocukları kışın zor koşullarından korumak için inşa edilmiş. Şimdi basamak
sayısı yetmişbeş ‘e inmiş. Bir mezarlığın içinden geçiyor. Bu koridor da şehrin
paranormal noktalarından biri olarak listede.
Tepede bir kilise ve ötelere uzanan
bir mezarlık var. Güzel mezar taşları olan, içerilere uzanan bir mezarlık.
Hafif bir tül gibi taşların ve çalıların üzerine inen pusun altında daha bir
değişik göründü gözüme. Bununla beraber ayaklarım bir türlü gitmedi. Mezarlığın
hemen girişinden bastım deklanşöre. Gri bulutları aşan kış güneşinin dalların
arasından sıyrılıp sise çarpmasını çekmeye çalıştım ama pekte beceremedim
açıkçası.
Kiliseye döndüm. İçeride standart,
alışıldık kiliselerden farklı herhangi bir şey yok. Yer gök Alman velet dolu. Çat
pat anladığım kadarıyla bu liselilere görevliler buraların bir zamanlar Alman
toprakları olduğunu anlatıyorlar. Çocukların ise konuya zerrece ilgisi yok.
Kızlar hoppaca “bitse de gitsek” modunda iken oğlanlar ergenliğin temel
belirtilerini göstermekte.
Sonradan öğreniyoruz ki bu Sakson
şehirlerinin yeniden inşası, bakımı gibi işlemler tamamen Alman hükümetinin
maddi desteği ve gözetiminde yapılmaktaymış. Romen tarafı ise ellerini
ceplerine atmaksızın bu masrafı birilerini yıkmanın ama turizm gelirlerini cebe
atmanın mutluluğu içinde adeta bir komisyoncu edasıyla takılmakta.
Merdivenlerden inip ara sokaklara
saptık ama gene saat kulesinin önündeki meydana ulaştık. Yola devam edip yeni
kent kısmına geçtik, biraz alışveriş yaptık. Şehrin yeni kenti, eğer birkaç
güzel fasadlı binayı saymazsak oldukça sönük olarak kabul edilebilir.
Turu bitirip oda da takıldık bir
müddet. Yapacak bir şey olmayınca ise tekrar dışarı çıktık. Arada yağmur
atıştırmış. İnce bir pus ana meydan da yeri kaplamış. Sonra hava soğudu. Kahve
içmek için bir kafeye giriverdik. O sırada öyle bir yağmur başladı ki bir türlü
bitmek bilmedi. Bir ara “madem burada kalacaktık o eve neden para verdim” diye
düşünmedim değil.
Yağmur diner dinmez kafeden çıkıp Vlad
Dracul ‘un büstünün yanında tipik turist pozlarından verip eski kenti ve ara
sokakları bir de gece karanlığında dolanıp odamıza döndük.
0 Yorumlar
Yorumlarınız